Nerwy puściły, dzwonię na policję!

Fot. autor

Całkiem niedawno pisałem o tym, że kierowcy, kiedy muszą zaparkować, wykazują się debilizmem do entej potęgi. Szczególnie to widać na parkingach w centrach handlowych, gdzie zdecydowanie bardziej wolimy zaparkować przytulając się do ściany, żeby tylko nie próbować zaparkować prawidłowo tam, gdzie mamy do tego wyznaczone miejsca. Mój dzisiejszy przypadek jednak przerósł jakiekolwiek oczekiwania.

Sytuacja, która jak dotąd najbardziej mnie dotknęła wygląda tak, jak naszkicowałem na obrazku. Cofając dojechałem do zakrętu, z którego nie mogłem wyjechać, ponieważ za mną była ściana a obok stał kolejny samochód stojący pod drugą ścianą. Spróbowałem też dojechać przodem do niej i wycofać auto. Skończyło się tak, że nie mogłem poradzić sobie z tak ciasną luką (pierwszy raz w życiu!) i utknąłem tarasując kompletnie przejazd. Wściekły byłem gotów porozwalać źle ustawione samochody albo przynajmniej zostawić kartkę z dość wymownie wyrażoną dezaprobatą nad ubytkiem intelektualnym właścicieli.

Skończyło się na tym, że zostawiłem w samochodzie moją ukochaną (za co przepraszam ją po raz kolejny) i poszedłem do ochroniarza zapytać się jak często pojawia się tutaj straż miejska (bowiem przed wjazdem jest znak „Strefa ruchu”, jednak wydaje mi się, że pojawiają się tu zdecydowanie za  rzadko). W odpowiedzi dowiedziałem się, że pojawia się od czasu do czasu, jednak mandaty wlepia tylko wtedy, kiedy ma na to ochotę.

No zaraz. Przecież takie przymykanie oczu to najzwyklejsze przyzwolenie na utrudnianie życia innym! A co ciekawsze, miasto wzbogaciłoby się nie lada, bo takich 100 zł mandatów (choć zdecydowanie bardziej preferowałbym wlepiać i 500 zł + bonus w postaci punktów karnych albo przynajmniej publicznego poniżenia) zbierze tyle na jednym parkingu, ile wynosi pensja funkcjonariusza.

Najbardziej jednak żałosne w tym wszystkim jest to, że nie ma żadnej możliwości połączenia by zainterweniować w takiej sprawie. Próbowałem dodzwonić się niezliczoną ilość razy do straży miejskiej (pod kilka numerów telefonu) i kilka razy na policję przez 112. Nie udało mi się niestety połączyć z nikim. Wyobraźcie sobie, że dzieje się potworny wypadek i nie można się połączyć ze służbami. Nie chcę nawet pomyśleć o skutkach, więc pozostanę przy debilach parkingowych.

Jednak kto miałby z nimi walczyć jak nie straż miejska i policja? Odnoszę wrażenie, że zabawa w wędkowanie fotoradarem jest łatwiejsza. Funkcjonariusze siedzą w samochodzie (przecież nie trzeba się wysilać, by chodzić) a mandaty zbierają się same.